НАМАР

1. юум. н. зуниие һэлгэдэг, үбэлэй урда тээ болодог жэлэй дүрбэн сагай нэгэ уларил. Намар хадаа зурхайн литээр долоо, найма ба юһэдэхи һарануудта тудадаг (осень): Бороо хуратай зунай һүүлээр ургасын хэшэгээр баян намар ерэбэ (Ц. Номтоев); Намар нятуу, хабар хатуу (Оньһ. ү.); алтан намар набшаһа намаагай шарлажа, алтаран харагдаха үе (золотая осень): Иихэдээ аглаг нютагтамнай алтан намар оршобо ха юм (Ц.-Ж. Жимбиев); халуун намар намарай эхиндэ үзэгдэдэг ааяма халуун (ранняя осень); намар үбэлэй агнуури орой намар ба үбэлдѳѳ зүбшѳѳгдэһэн ангуудта хэгдэдэг агнуури (осенне-зимний охотничий сезон); ◊ наһанай намар шэлж. хүгшэрһэн наһан, үбгэрһэн наһан (старость): Юрэдѳѳ, хүнэй наһанай намар гээшэнь хэдыдээ болодог юм? (Ц.-Ж. Жимбиев); намар асууха зоной хабар, зундаа ямараар ажаллаһаниинь намар харагдаха (≈ цыплят по осени считать): Мүнѳѳ дээрээ бү арсалдая, энээн тухай намар асуухабди; 2. наречи намартаа, намарай сагта (осенью): Үнгэрһэн намар Улаан-Үдэдэ тэрэ нэгэ уршагтай үдэшэ энэл хүгжэм наяржа байгаа һэн (Д.-Д. Дугаров); намар таригдадаг ургамалнууд дулаан уларилтай гузарнуудта намарай сагта таригдаад, хабарай дулаанда ургадаг орооһото ургамалнууд, шэниисэ, хара таряан г.м. (озимые культуры, напр. пшеница, рожь).