МАЛША(Н)

(н) 1. юум. н. 1) мал үсхэбэрилдэг хүн, мал адуулаашан (скотник, скотовод, пастух): Хүн зонииньшье ангууша, малшаараа Буряад орон дотороо суурхадаг (Д.-Д. Дугаров); малша зон мал үсхэбэрилдэг хүнүүд (скотоводы): Петрүүхэ ветеринар малша зоной дунда түрэһэн, тиигээд ѳѳрѳѳ малша гээшэнь аргагүй, хамаг мал адууһые зүһэлэн танихадаа, аргалхадаашье бэрхэ юм (Ц.-Ж. Жимбиев); малша эхэнэр мал адуулдаг эхэнэр (скотница): Хүдѳѳгэй малша эхэнэрэй унтаха амарха гээ һаань, торгон хүнжэлтэй орон, нюур гараа угааха хүйтэн халуун уһатай кранууд, хонгёо дуутай телефон байгаа һэн (Ц.-Ж. Жимбиев); зараса малшан мал адуулдаг батрааг, хүлһэншэ, барлаг (пастух-батрак); адуушан малшан адууһа үүсхэбэрилдэг хүн (коневод): …Монгол ороной үргэн хонгор дайдын хүрьһэн дээрэ түрэһэн, аба эжыһээ бага наһандаа гээгдэжэ, тэрэ сагһаа баяд ноёдой адуушан малшан боложо ябатараа… (Х. Намсараев); 2) шэлж. мал адуулха харахаһаа бэшэ, ондоо юумэ ухаагаараа ойлгохогүй хүн (недалёкий, приземлённый человек): Yбһэгүй малшан үбэл зүдэрдэг, үеын нүхэргүй хүн үтэлхэдѳѳ зүдэрдэг (Оньһ. ү.); 2. тэмд. н. 1) шадамгай, шадамар, шадабаритай, бэрхэ (умелый – о скотоводе): Малша гэдэгынь бүри яаха аргагүй, найман зуу шахам үхэрѳѳ бараглан үһэ зүһѳѳрнь таниха юм бэзэ (Ц. Дон); ажалша малша мал үсхэхэдѳѳ шадамар, нэтэрүүгээр ажалладаг хүн (умелый по части скотоводства, трудолюбивый): Манай ажалша малша буряад зоной анхан урда сагһаа хойшо аялгалһан дуун, тэрэниие эдэ хонишоднай мүнѳѳ болотор мартангүй ябадаг (Ц.-Ж. Жимбиев); 2) мал үсхэбэрилдэг, мал адуулдаг (скотоводческий): Малша угайнь шуһан татаа юм гү, юрэдѳѳл, хазаар мориндо мордожо һураһандаа угаа ехээр баярлаха (С. Цырендоржиев); 3) бэлшээридэ мал адуулдаг (пастуший); малша хотошо нохой бэлшээридэ мал харалсадаг нохой (пастушья собака).