ЛУС

, лусад, лусууд юум. н., шаж. уһанай эзэн, эзэд (духи-владыки водной стихии): Лусад сабдаг, муу ёро, һайн бэлгэ гэхэ зэргын адхаг һэжэгээр дарагдашаһан байдаг бэлэй (Х. Намсараев); – Уһые модоор худхажа, лусуудые сухалдуулжа болохогүй, – гэжэ тэрэ ламань хэлэбэ (Ч. Цыдендамбаев); Лусад (гү, али Лусууд) хаан урдань буряад зон Лусадта ехэ үргэл мүргэл хэжэ, сан сэржэм үргэдэг байhан. Энэнь сагаан ямаанай hүн, улаагша үнеэнэй hүн болоно. Лусад гээшэ нюдэнэй хараа муутайшье hаа, ехэ hонор, хамаг юумэ хуу дуулажа, мэдэжэ байдаг. Уhанай эрьедэ муухай юумэ хаяхагүй, уhандань хүлhэ, шуhа, архи оруулхагүй гэдэг. Тодхор абажа, үбшэн болохогүйн тула Лусадhаа бэеэ хамгаалха тарни бии юм (царь водяных).