ЗҮНТЭГ

1. тэмд. н. 1) хүгшэржэ ухаагаа муудаһан, тѳѳриһэн (выживший из ума, страдающий старческим маразмом): Шара шубуугаар шүдхэр хээд, зэмьеэгээ шатаагаад, бусахаяа байһан зүнтэг залуу хоёр байбабди (С. Цырендоржиев); Зуутай хүнэй мартахада, зүнтэг болоо гэхэ, залуу хүнэй мартахада, дэн залуу гэхэ (Оньһ. ү.); 2) үбгэрһэн, һархииһан (одряхлевший, дряхлый): Архи хаарта намнаад, арбан хоногой хаталаажхада ороһон унтер офицерэй зүнтэг эхын гуйхагүй юумэ гуйнаш (Ч. Цыдендамбаев); зүнтэг нохой а) үтэлһэн үлбэр нохой (дряхлая собака): Теэд наадажа байнабди гэжэ ойлгоһон зүнтэг нохой оройдоо хойноһоонь һалабагүй, һүүлһээнь зулгаахаяа һанажа ябаад эрьюулбэ (Б. Мунгонов); б) хараал яяр яндан амитан, яяр даһаа (бран. старая собака, пёс шелудивый): Гомбо-Доржо уланхадаhан арьяатан шэнгеэр үбгэн хуурша тээшэ хултагад гэн хараад: – Зүнтэг нохой, баhа бии болообши! Мүнѳѳ эндэ шархяа хатаагааб гэжэ мэдээрэй! – гээд, hэлмэеэ хар-яр гэтэр hугалаадхиба (Б. Санжин, Б. Дандарон); 2. юум. н. 1) хүгшэржэ ухаа муудал (старческий маразм, слабоумие); зүнтэг урьяха тархяа муудаха, ухаагаа балартаха, ухаагаа һамуурха (выживать из ума, сходить с ума): – Энэ хадам эжышни зүнтэг урьяжа байгаа бэзэб даа (Ц.-Ж. Жимбиев); 2) хүгшэржэ ухаа муудаһан хүн (выживший из ума человек, маразматик): Зүнтэгые эрдэмээр заһахагүйш, үжэһэн мяха дабһаар заһахагүйш (Оньһ. ү.).