ЗУТАР

1. тэмд. н. 1) муу муухай, бузар булай, олиггүй, бузгай (грязный, неблаговидный – напр. о поступке): Асуудалһаань боложо, энэ зутар ааша гаргаһандаа нүхэртѳѳ дураа гутаад абаба (С. Цырендоржиев); зутар зулай юумэн шууяатай хэрүүл, хэрэлдээн, наншалдаан (скандал); 2) хорото һанаатай (злостный); ○ зүдэг гэжэ үгэтэй парн. хэрэгл.; 2. наречи тон, бузар, угаа, ехэ, дан, маша, туйлай (очень, весьма, чрезвычайно): Ород хэлэ мэдэхэгүй Охин офицерэй урда зутар түргэн хүл дээрээ бодоод, миил энеэбхилжэ байба (Б. Санжин, Б. Дандарон); Минии эжы зутар һайн эхэнэр байһан юм (В. Гармаев).