ЗОХИД

1. тэмд. н. 1) тааруу, таатай, таарамжатай, болохотой, аятай (подходящий, подобающий, приличный): Дугармаае зохид хүбүүнтэй танилсуулха гээшэ эгээл түрүүшын зорилго болоод байна (Д. Эрдынеев); зохид ушар тааруу ушар (удобный случай): Монголдо тэрэ профессортой хѳѳрэлдэхэ зохид ушар гараагүй; 2) гоё, һайхан, тааламжатай, наартай (красивый, приятный): Теэд энэ үнэр Аламжада айхабтар зохид байгаа һэн (Д. Батожабай); зохид һайн (гү, али һайхан) а) гоё, һайхан (прекрасный, красивый): Зунай зохид һайхан саг ерэжэ (Х. Намсараев); б) аятай, тааламжатай (приятно): Мүнѳѳ Буда хэршье хүнтэй уулзаха, хѳѳрэлдэхэ дурагүй һуугаашье һаа, Жалуурай орожо ерэһэндэ ашаархабагүй. Харин зохид һайн шэнги байба (Ц. Шагжин); Бишыхан хурьгадай наадахые хараа һэн гүт? Тэрээнһээ зохид һайхан юумэ үгы (Ц.-Ж. Жимбиев); нюдэндэ зохид харахада гоё, нюдэндэ дулаан (приятный на вид): Харахада нюдэндэшье зохид, досоошье урматай боломоор (Ц. Дон); 3) зѳѳлэхэн абаритай, илдам, налгай (вежливый): Ехэ зохид зантай хүбүүн гэжэ һанагшаб, бэрхэ спортсмен, теэд юундэ басагагүй юм гэжэ гайхадагби (С. Цырендоржиев); ○ аятай, тааруу гэжэ үгэнүүдтэй парн. хэрэгл.; 2. наречи hайнаар, мүртэйгѳѳр (хорошенько, как следует): Тиибэшье Шойдог абга тухайнь Намсараевай асуугшые зүбтэйдэ тооложо, һаядаа нэгэ аргаар зохид һуужа хѳѳрэлдэхэ гэжэ шиидэбэ (Д. Эрдынеев); 3. хэлэгшын үүргээр хэрэгл. таарамжатай, тааруу (подходяще): Зэргэлжэ һуухадань хэн хэндэньшье зохид (С. Цырендоржиев).