ЗОЛЬБО

1. тэмд. н. 1) тэнүүл, гэр байрагүй (бродячий, бездомный): Мүнѳѳ сагта эшээндээ унтажа хэбтэхын орондо бодхуултаһан зольбо баабгай! (С. Доржиев); Сэрэнцүү бүхы юумэнэй болошоһон хойно энэ ойронь хэбтээшэ ондоо хүн гэжэ мэдэхэдээ, муухай зольбо эрын нюсэгэн бэе дээгүүр алхаад лэ, һүрэжэ буушаба (Ц.-Ж. Жимбиев); зольбо хүн гэршьегүй, ажалшьегүй хүн, зайгуул (бездомный человек, бомж): Теэд энэ городой амитан зониие адаглаад харахада, хуу барлагууд: ажалгүй зольбо хүнүүдые тоолонгүй, хүдэлмэришэд тухай хэлэхэдэ, тэдэниие зараа болодог эзэнэйнгээ барлаг болоно… (Д. Батожабай); Зольбо хүн нэрэеэ бараха, зуһаг ямаан шэмэеэ бараха (Оньһ. ү.); зольбо нохой гэргүй, эзэгүй нохой (бродячая собака): Аламжын уһатай нюдэеэ аршажа, тэдээн тээшэ харахадань, зольбо нохойнууд яһа буляалдан носолдожо байгаа һэн (Д. Батожабай); 2) һүрэгһѳѳ таһарһан – гэрэй амитан тухай (отбившийся от своего стада – о домашнем животном); 2. юум. н. 1) ажал хүдэлмэригүй, зайран, хайша хэрэг, тэрэ тушаа зайгуул хүн (бродяга): Алёна Царевскиин алалга хюдалга хэһэн тухайгаа омгорхон хѳѳрэхые шагнажа, түргэн энэ зольбые усадхаха хэрэгтэй гэжэ шэбшэн ябаба (Б. Шойдоков); зольбо зайгуулнууд (гү, али тэнүүлнүүд) зайран хүнүүд (бродяги); хүхэ зольбо сээр. шоно (волк).