ДЭГЭЭ

юум. н. 1) үзүүртээ тахир нарин ута модон, түмэр гү, али яһан зэмсэг, гохо, сомоотой үбһэ, мүн ондоошье юумэ зулгаан задалхада, үүдэ шэбхэдэхэдэ г.м. хэрэглэгдэдэг, яһан дэгээ баарья, оймһо нэхэхэдэ хэрэглэгдэдэг (багор, крюк, крючок): Үгышье һаа, нооһо һубижа ээрээд, дэгээ зүүгээр бээлэй оёжо, холын фронт эльгээхэ тухайдаа хѳѳрэлдэхэнь бүришье удхатай бэлэй (М. Осодоев); үүдэнэй дэгээ үүдэ шэбхэдэхэ оньһон, гохо (дверной крючок); мэргэн дэгээ гурбалжан түхэлтэй хабтагар толгойтой хорото могой, Буряадай талаар ехэ элбэг амидардаг (гадюка); 2) тамир. бүхэ барилдаанда нүгѳѳдынгѳѳ хүлые хүлѳѳрѳѳ орёон татаха дүрэ, газаа дэгээ хэхэдээ хүыень газаа талаһань орёодог, дотор дэгээдэ дотор талаһаань, ала хоорондуурнь (в национальной борьбе захват ноги противника своей): Тэдэ нэгэ хэды носолдожо байтараа, гэнтэ бахим тэбэрилдэн, Бимбань дотор дэгээ хэбэшье, хүсѳѳрѳѳ булигдан, Тогоошодо даруулжа унаба (Д.-Д. Дугаров); ◊ дэгээ хэхэ һаалта хэхэ, һаад тойбо татаха (создавать помехи, ≈ ставить палки в колёса): – Иигэжэ хүдэлхэдэ найдамтай, бэе бэедээ дэгээ хэхэгүй, хэншье арадаа нюдаргаяа зангидаад ябахагүй (Б. Мунгонов).