ДУУГАЙХАН

1. тэмд. н., багадх. аниргүйхэн, абяагүйхэн, шэмээгүйхэн (молчаливый): Бэеэ ехэдэ бодоһон, дуугайхан бэлэй. Мүнѳѳ яагаа хѳѳрүү гээшэб? (А. Ангархаев); 2. наречи аалихан, абяагүйхэн, анирхан (тихо, без звука, молчаливо): Сэдьхэл соогоо шэмээгүйхэн, һанаан соогоо дуугайхан, аман соогоо абяагүйхэн, юун болоноб гээд, юрэл хараад, шагнаад ябаабди даа (Б. Мунгонов).