ДУТУУГҮЙ

1. тэмд. н. хүсэд, дүүрэн, гүйсэд, дутагдалгүй (не имеющий недостатка в чём-л.): Эжы, ши дутуугүй сэбэрши, нээрээ, гэхэ зуураа оройдоол гушан дүрбэ наһандаа арба гаратайхан хүбүүгээ дахуулаад гансаараа үлэшэһэн эхэеэ эзэлүүдгүй хайрлаба (С. Цырендоржиев); 2. дах. ү. али нэгэн юумэнһээ доро бэшэ, муу бэшэ, гартаагүй (не хуже кого-л., чего-л.): Хүбүүн басаган хоёроо ѳѳдэнь болгообди, хүнһѳѳ дутуугүй хүнүүд болоо (С. Цырендоржиев); Сэхынь хэлэхэдэ, юрэдѳѳл, шэхээ бүглэхѳѳр, тэрэ һалхи шуурганһаа дутуугүй юумэн эхилшоо бэлэй даа (А. Жамбалдоржиев).