ДОШХОН

тэмд. н. 1) зэрлиг, галзуу, хэрзэгы, шэрүүн, ѳѳрэ зантай (неистовый, бешеный, своенравный): Теэдшье иимэ дошхон морёор гансаараа ябахашни ноёндо аймшагтай болоһон байгаа ёһотой (Ц. Шагжин); дошхон зэрлиг (гү, али хэрзэгы) галзуу, шэрүүн, ѳѳрэ зантай (дикий, свирепый, жестокий): Угайдхадаа энэ хальмаг үүлтэрэй үхэрнүүд дошхон зэрлиг абари зантай, хүниие бэедээ дүтэлүүлхэ дурагүй амитад юм (Б. Цырендоржиев); Агнуури гээшэ хүниие дошхон хэрзэгы болгодог, иимэ хүн хүнииешье алахадаа һѳѳргѳѳ харахагүй… (Б. Мунгонов); 2) аймшагтай, шанга, ордоһотой (сильный, резкий, порывистый): Жэгшүүритэ дошхон аадар нилээд удаан үргэлжэлһэнэй һүүлдэ, һаял номгорон, арилха тээшээ болоно (Х. Намсараев); дошхон урадхал орьёлмо шанга, харьялаа урадхал (бурное течение): Нэгэтэ дошхон урадхалда тэргэмнай хүмэрижэ, горхо гаратар дээрэнь һууһан басагадни уһа руу унашоо (Д.-Д. Дугаров).