ДОРОЙ

тэмд. н. 1) үлбэр, муу бэетэй, ахир, зобонги, ядаранги (слабый, измождённый): Энэ дорой үбгэн хаанаһаа мэдэхэ байба гээшэб гэжэ гайхаһан Шобдог, тэрэ үбгэниие танижа ядаһан юумэдэл, шэртэн харашоо һэн (Д. Батожабай); 2) урмагүй, дүрѳѳ абтанги, мүхэнги (нерешительный, робкий); 3) муу, шанар муутай, таарахагүй (плохой, негодный): Арбанай адаг, долооной дорой (Оньһ. ү.); Энэ хашан хара морин түрэлхиин иимэ дорой байгаагүй бшуу (Д. Батожабай); дорой доромжо зоной дунда адагай адаг, ѳѳдэгүй гэжэ сэгнэгдэһэн, тоологдоһон (презираемый всеми, считающийся никчёмным, ничтожным): …улаан зун дунда хахархай хүдэһэн дэгэлтэй, хүл нюсэгэн, тиигээд саһанай ороходо, хүлдѳѳ улагүй жалжагы гутал угладаг, иимэ дорой доромжо амитан ябаһыемни мэдэхэ хаямта (Х. Намсараев); ○ ахир гэжэ үгэтэй парн. хэрэгл.