ДАЛ I

юум. н. урда зүгтѳѳ, наран таладаа хаалтагүй, мүн бэшэ талаһаа, дээрэһээ дулаалагдаһан, үбэлэй сагта үхэр малаа байлгадаг байһан байра (стойло для скота): Үргэн ута дал соогуур үбһэ хулһанай һаршаганаха, модон шалын түерхэ, үнеэдэй үүгэнэлдэхэ абяан дүүрэшэбэ (Х. Намсараев); дал хотон (гү, али хилээб) хүйтэндэ малаа байлгаха модон гү, али ондоо юумээр хүреэлэгдэһэн газар, амитадай байра (загон, стайка, хлев): Шабартын артель яахадаа һайн байна гээшэб, гэшүүдынь олон, ажал хүдэлмэриньшье эмхитэй, мүнѳѳ малайнгаа дал хото дууһан шэнээр барижа байна (Ц. Дон); Оройдоо гэрэйнгээ гэшхүүр дээрэһээ, хорёо хотон сооһоо, дал хилээб соогоо алана бшибы даа! (Б. Мунгонов); дал хорёо (гү, али хашаа) малаа байлгаха, хамагаалхын зорилгоор бариһан зүйлнүүд, хүреэтэй хото (стойло с оградой): Һаалишан абгай энэ фермын эгээл хүндэ ажал хэлсэн, дал хорёо соохи шэбхэ шэнхэгыень сэбэрлэлсэжэ ябана (Ц.-Ж. Жимбиев); Үдэшэлэн саһанай орохоёо болёошье һаа, бурдаһа һалхин түргэдэжэ, дал хашаагай, гэрнүүдэй ойгуур, сэргэ тойрожо, хүр саһа обоолжорхино (Ч. Цыдендамбаев); тугалай дал тугадаа байлгадаг хорёо (телятник, хлев для телят): Зариманиинь һаалгаха ээлжээгээ хүлеэжэ ядаһан шэнгеэр тугалай дал тээшэ үе-үе эрьен хаража, энхэрэгээр үүгэнэлдэнэ (Ц. Дон).