ГЭМГҮЙ

1. тэмд. н. 1) зэмэгүй (невиновный, невинный): Гэнтэ саашадаа гэмгүй үнэн сэхэ хүнүүдые үгэдѳѳ оруулжа, улам ехэ уршаг тодхор шэрэхэдээ болохо (Х. Намсараев); 2) ямаршьегүй, бараг, һайн (ничего себе, сносный): Гэмгүй хүбүүн, баһал танда адли дээдэ һургуули дүүргээд, хоёрдохи жэлээ колхоздомнай хүдэлжэ байна (К. Цыденов); 2. наречи бараг, һайн (ничего себе, сносно): Тиихэдэнь Должоной дотор гэмгүй, энхэ һайн ябаа һаамни, эдэ иигэхэгүй байгаа гэжэ ѳѳнтэглэн, мохоо бүлхи гомдол түрэнэ (Ц. Дон); гэмгүй һайн бараг, боломоор, болохотой (хорошо, сносно): Харин тэрэнэйнгээ ашаар мүрѳѳ олоод, гэмгүй һайн ябана гээшэ бэзэ (Ц. Дон).