ГЭГШЭ

1. дах. ү., нэрлүүлэгшын заагша гэдэг, гэһэн, нэрэтэй юумэн, хүн (именуемый, по имени): – Радна Цэдэбэй гэгшые бидэнэр энээнһээ урда дунда шадалтай хүн гэжэ ехэ эндүүрһэн байнабди (Ц. Дон); 2. түлѳѳнэй үгын үүргээр хэрэгл. яагша ааб, яагшааб (что будет, что случится): – Зай, хоюулан харанхы болгоод, Жоодшодо ошоё, тиигээд һайсахан айлгаад үзэе, хайшан гэгшэ ааб! (Х. Намсараев); Энэ доктор ноёншни хайшан лэ гэгшэ ааб (Х. Намсараев); 3. хэлэгшын үүргээр хэрэгл. 1) гэлсэдэг, хэлсэдэг (говорят, сказывают); 2) хэлэгшын бүридэлдэ туһалагша үйлэ үгын үүргэ дүүргэхэдээ, баталһан удхатайгаар хэрэглэгдэдэг (употребляясь в качестве вспом. гл. в составе составного сказуемого, имеет знач. утверждения чего-л.): Мэндэ ябанабди гээд лэ бэшэнэ гэгшэ (Х. Намсараев).