ГЭГШЫН

шангадх. ү., юумэнэй шанар шэнжэ тэмдэглэдэг, элирхэйлһэн удхатай үгэнүүдэй хойно хэрэгл. 1) (усил. слово, присоединяемое к определит. словам, обозначающим качество, признак предмета – самый (что ни на есть), действительно, весьма, совсем и т. п., либо передаётся превосходной степенью): Зоной суглархаһаа үрдихэ гэһэн шэнги, Бабуудай зузаан гэгшын нэгэ дэбтэр гаргаад, тэрээн дээрээ тэмдэгүүдые хэнэ (Д. Эрдынеев); томо (гү, али мантан) гэгшын айхабтар ехэ (огромный): Томо гэгшын тогоонууд соо үглѳѳнһѳѳ хойшо адуунай, залуухан гүүнүүдэй мяхан шанагдажа, шабай шудхагдаба, эльгэн шарагдаба (В. Гармаев); Булангай саанаһаа шагаажа харахадамни, мантан гэгшын харуулшан шиидамаа тулаад, нүүлэ дээрэ унтажа һууна (Б. Санжин, Б. Дандарон); 2) түлѳѳнэй үгэнүүдтэй хэрэгл. эгээн, хэнэйшье, юунэйшье (употребляясь с местоменными словами, также показывает высшую степень проявления качества самый, не хуже, чем у других): Энэ хүбүүн, барһан даа, шэг үнгэ, сэдьхэл зоригооршье, оюун бодол, уужам даруугааршье хэншье гэгшын хүбүүдһээ дутаха дортохогүй хаям даа (Х. Намсараев); Энээнэй һүүлээр ямар гэгшын шууяа шорхироон, хэрэлдээ наншалдаан болобо гэжэ һананат? (Ц. Шагжин).