ГУНИГ

1. юум. н. 1) уйдхар, уйдалга, сэдьхэлээ хүдэлэлгэ (печаль, грусть, тоска, уныние): Гэнтэ зосоонь гуниг гэхэдэ гуниг бэшэ, баяр гэхэдэ баяр бэшэ, нэгэ жэгтэйхэн мэдэрэл түрэжэ байтараа, хоёр үгэ хэлэндэнь монсогойролдошоно: «Шойнзон», «Бадма» (З. Гомбожабай); гуниг гашуудал (гү, али уйдхар, гажарал) уйдалга, уй (грусть, печаль): Тэрэ гуниг гашуудалаар дүүрэһэн нюдѳѳр урдаһаань хараба (А. Ангархаев); Сэдьхэлэйм гуниг уйдхар сэлмэн таран арилжа, дура сэдьхэлни шамдаа дууһан булта баригдаа (Ц. Галсанов); Дүүхэйн эльгэ зүрхые гуниг гажарал дэлбэ татана (М. Осодоев); гунигта абтаха уйдхарта эзэлэгдэхэ (грустить, быть охваченным грустью): Мүнѳѳ ахалагша һаалишан фермынгээ тугалшантай хѳѳрэлдэжэ, ехэ уйдхар гунигта абтан байгаа һэн (Ц.-Ж. Жимбиев); гунигаа тарааха уйдхараа сэлмээхэ, дараха (развеивать грусть): Үглѳѳдэр холын аянда мордохо гунигай байбашье һаань, тала дайдынгаа хүгжэм шагнажа, гунигаа тараана манай хоёр (Б. Мунгонов); ○ гомдол, уй, уйдхар гэжэ үгэнүүдтэй парн. хэрэгл.; 2. тэмд. н. гунигтай, уйдхартай (грустный, печальный, полный тоски): «Баһал али намайе хойто зүжэгэй болоходол бусад гэнтэ һанаха гээшэ гү?» гэһэн гуниг һаналхан гэнтэ Дарисодо ерэнэ (Ч. Цыдендамбаев).