ГУА

гуаа, гоо 1. тэмд. н., хууш. ба мүнѳѳнэй монг. ү. угаа һайхан, үзэсхэлэн гоё (прекрасный, очаровательный): «Харагты намайе, буурал толгойтон, харагты, хододоо намдал – Байгалдаал – адли ябагты, мянгаад жэл соо битнай залуу зандаалби. Гурбан зуун гушан гурбан хүбүүдэймни, Гуаа һайхан гэрэлтэ Ангара – хүүхэнэймни Зүрхэн дотор мүнхэ залуугай ошон бии» (Ц. Галсанов); Гуа-Марал Бүртэ-Шонын хатан (Гоа-Марал – жена Буртэ-Чино; букв. прекрасная лань): «Монголой нюуса тобшо» болон буряад түүхэ бэшэгүүдтэ хэлэгдэһэнэй ёһоор, Бүртэ-Шоно ба тэрэнэй хатан Гуа-Марал буряад зон ба зүүн хойто монголшуудай, тэрэ тоодо Чингис-хаанай уг узуурынь болоно; 2. юум. н. дангина, һайхан хүүхэн, сэбэр басаган (красавица): Азиин дангина – арюун гуаа Кыз-Жибек Абай Кунанбайн абдар сооһоо баһал жэргээ (Ц. Галсанов).