ГОРИГҮЙ

1. тэмд. н. 1) обгүй, шуналгүй, найдалгүй (безнадёжный, ненадёжный): Горигүй болоо гээшэ гү гэжэ һанаа алдаад: – Байза даа! Таанарые!.. – гэжэ аман соогоо дуугараад, тэсэжэ ядаһан хэбэртэй, бушуухан һууриһаа бодожо, дахин гэр соогуураа гэшхэлбэ (Ц. Дон); 2) тулюур, ялигүй, хэрэггүй (бесполезный, негодный, незначительный): Энэ олоной дорюун һүртэ ажалай илалтата Долгиной мухаряан дунда гансахан Должоной сэдьхэлэй гашуудал, хэды хурса байбашье, горигүй бишыхан хэрэг байһан бэлэй (Ц. Дон); 3) үсѳѳн үгэ дууласагүй, һанаһан руугаа (непослушный – о ребёнке); 2. наречи найдалгүйгѳѳр, найдамгүйгѳѳр (безнадёжно).