ГОЛТОЙХОН

тэмд. н. 1) амиды (живой); арай голтойхон амяа табяагүйхэн, арай амиды (чуть живой, еле живой): Үсэгэлдэр хардуулжа, толгойгоо биса сохюулаад, хүлдэжэ хосорхынгоо тэндэ мэдээ орожо, отогтоо орой һүни арай голтойхон ерэхэдэнь, хүбүүниинь байгаагүй (Д.-Д. Дугаров); нарай голтойхон хѳѳрш. һая тэнжэжэ эхилһэн нарай (маленький, крошечный, неокрепший): Иимэ нарай голтойхон үхибүүн аад, дайн сэрэгэй боложо байһан тухайда, дайсанай хэрзэгы муухайгаар аашалжа байһан тухайда «Үнэн» газетэ дээрэһээ уншажа, хэлэжэ үгэхэдэнь, үрэ зүрхэмни хэды шэнээн ехээр хүдэлѳѳб (Х. Намсараев); 2) томоотой налагар, аали даруухан, түбшэн бодолтой (уравновешенный, степенный, выдержанный): Ѳѳрынгѳѳ шанар гээнгүй, голтойхон, даруу ябахын тухай хэлэнэб (Ц. Шагжин); ○ амиды гэжэ үгэтэй парн. хэрэгл.