ГАЛЗУУ

1. юум. н. хүн, амитанай түб мэдэрэлэй эрхэтэниие гэмтээдэг, ухаа алдуулдаг вирустэй үбшэн, хиирэдэг үбшэн, уһанһаа айдаг үбшэн (бешенство, водобоязнь): Үнэгэн гээшэ ехэ туһатай амитан … эльгэниинь хумхаа, галзуу үбшэндэ һайн (Б. Санжин, Б. Дандарон); Одоол галзуу гэдэгынь болонхой, зобохын ехээр зобожо ябана гээшэл даа тэрэ арьяатан (С. Доржиев); 2. тэмд. н. 1) хүн, амитанай түб мэдэрэлэй эрхэтэниие гэмтээдэг, ухаа алдуулдаг вирустэй үбшэндэ дайрагдаһан (бешеный, беснующийся, взбесившийся): Яахадаа иигэжэ хүнэй сэдьхэл галзуу нохойдол адли болодог юм гээшэб? (Г. Цыдынжапов); 2) дошхон, ганирһан, сухалтай, ууртай (грозный, свирепый, неистовый, яростный, вспыльчивый); Заримдаа галзуу юм шэнги гүйдэг, харайдаг, заримдаа үгэ дуугүй болоод һуудаг хүбүүн бэшэ гү? (Ч. Цыдендамбаев); галзуу дошхон ганирһан, хэрзэгы, шэрүүн (яростный, неистовый): Зай, бишье энэ галзуу дошхон гал түймэртэ ойртохо тумаа удааржа, тэрээндэ аргааханаар дүтэлбэб (Б. Мунгонов); галзуу дошхоноор шангаар, орьёлмо түргѳѳр (бурно, яростно): Доошоо харахада, галзуу дошхоноор горхон хүүежэ, тархи толгой эрьенэ (Б. Мунгонов); 3) хиитэй, хиирэһэн, ухаа муутай (сумасшедший, умалишённый): Үтэлһэн, наһатай болоһон хүн аад … ямар нэгэ эрьюу галзуу хүнһѳѳ дутуугүй аашалжа байха юм (С. Ангабаев); 4) барг. тоомгүй, аляа (шаловливый, несерьёзный): Тэрэш яһалхан галзуу хүбүүн; ○ гани, һогтуу гэжэ үгэнүүдтэй парн. хэрэгл.; 3. наречи, шангадх. ушаргүй, уйгаргүй, айхабтар, олиггүй (очень, сильно, страшно, чертовски, адски): Гэнтэ ямар нэгэн хабхаг хаалтаһаа мултарһандал, галзуу шанга һалхин гэнтэ сохиһон юумэндэл үлеэбэ (С. Доржиев).