ГАЙТАЙ

1. тэмд. н. 1) хүндэ, хүшэр, бүтэсэгүй (тяжёлый, трудный, трудновыполнимый): Манай комсомолшууд гайтай эрилтэ урдам табяад байна (В. Гармаев); гайтай саг хүшэр саг (тяжёлое время): Яаһаншье гайтай саг байгаа гээшэб! (С. Ангабаев); гайтай хэрэг бэрхэтэй хэрэг (нелёгкое дело): Студент хүндэ мори түлэхэ гээшэ гайтай хэрэг байха (С. Ангабаев); 2) гайхалтай, жэгтэй, боро юрьеэнэй бэшэ, ѳѳрсэ, ондоо юумэ һажаагаагүй, ѳѳрсэтэй (необычный, из ряда вон выходящий, своеобразный): Гайтай шолмо байналши! (Ц. Цырендоржиев); гайтай хүн жэгтэй, һонин хүн (странный человек): Нюдэндэ харагдахагүй гайтай хүн хаш даа (М. Осодоев); 3) тоомгүй, бидаа, һүйдтэй (бедовый, озорный): гайтай улад; 2. наречи, шангадхаһан удх. 1) угаа, тон, маша, ехэ (очень, чрезвычайно): Эгээл энэ үедэ Мороохой бѳѳ гайтай шангаар найтаагаад, бүхы сабдаг шүдхэрнүүдые хуугайлан дуудажа, хэнииешьеб хараажа оробо (М. Осодоев); 2) һанагдаагүй һайнаар (неплохо, неожиданно хорошо): «Харыш, Янжамаяа, гайтай дуулаха юм байнал», – гэжэ Дамба Майдартал ганса хандаһандал хэлэбэ (Ц.-Д. Хамаев); 3. хэлэгшын үүргээр хэрэгл. бэлэн бэшэ, хэсүү, нилээд хатуу, хүндэ (весьма нелегко, тяжело, трудно): Иимэ сагта ангайшье, хүнэйшье мүр мүшхэхэнь ехэл гайтай (В. Гармаев).