БАХАЛУУР

юум. н. 1) хүзүүнэй урда тала, хоолой (горло, глотка): Юрэдѳѳл, бүхы юумэн бахалуурта тулажа байна гээшэ (Д. Эрдынеев); бахалуурта аһаха хоолойдо шүүрэлдэхэ (вцепиться в горло): Наһа үеэрээ бариһан зэбсэгээ алдажа үзѳѳгүй Ван-Түмэр шүдэ амаяа зуулдан, Аламжын бахалуурта аһашаба (Д. Батожабай); бахалуурые бажуушаха бахалуурдаха, хоолойень таһа бажууха, амииень хааха (брать за горло, душить): Булавин гэб гэнтэ харуулшанай араһаа аһажа, газарта унагаагаад, яахашье хампа үгэнгүй, бахалуурынь бажуушаба (Б. Санжин, Б. Дандарон); 2) бахалуурай булшархайн хабдалга, мүн хабдарынь (зоб).