БАЙТАҺА(Н)

(Н) 1. юум. н., хори 1) һубай гүүн гү, али үнеэн (яловая кобылица или корова): Улаагшан үнеэмнай урда хабар һубайраад, мүнѳѳ намар тарган байтаһан болоо (Х. Намсараев); 2) боох., хууш. тахил үргэлдэ үгэлигэ болгон гаргагдаха адуун, морин (жертвенная лошадь); Шамда хоолойгоо табижа үгэжэ байха байтаһан бэшэб; 2. тэмд. н. 1) һубай (яловая в течение нескольких лет – о кобылице, корове): Хонходоһонойнь ушар: Жамсаран Галдановичһаа гунан мори гү, али байтаһан гүү үүсэдэ эринэ (С. Цырендоржиев); 2) түрѳѳгүй, үхибүү гаргаагүй (бездетная – о женщине): Наһаараа түрѳѳгүй энэ байтаһан һамган Туваан хамбаһаа үри хүүгэдые эрижэ, адис хүртэхэеэ ерээ (Д. Батожабай); 3) боох. шахамал, шахагдаһан (откармливаемый на убой): Арьяатандал зэрлигээр харашаһан Хонгор байтаһан бухадал добтолно, шуухирна, хирэ болоод лэ гараа шоройдоно (С. Цырендоржиев).