АНИР

юум. н. 1) абяан, шууяан (звук, шум, гул, эхо, отголосок): Тиигээд лэ анир намдашоо һэн (Д.-Д. Дугаров); анир туниргүй (гү, али шэмээгүй) хон-жэн, абяагүй, аб-шэб, аг хулха (тихо): Гэр дотор анир туниргүй боложо, гансахан лэ Халзанай хоёр уралай шом-шом гэхэнь дуулдана (Х. Намсараев); Гэнтэ ойлгон гэһээнь, анир шэмээгүй болошонхой байгаа (Д.-Д. Дугаров); анир абаха абяа дуулаха (улавливать звук): Нүгѳѳ зариманиинь үнэртэ бэрхэ, хамараараа унхидан олохо, анирые абамсараа, сэхэ гүйжэ ошоод, тэрэ модондонь эндүүгүй хусаха заншалтай агша (А. Шадаев); ◊ анираа хатаха дуугархаяа болихо, абяан дуулдахаа болихо, аг-тяг болохо (замолчать): Ринчин харюугай оншотой үгэ хэлэжэ шадахагүй байһанаа мэдэрэн, анираа хаташаба (С. Цырендоржиев); ○ абяа, шэмээ гэжэ үгэнүүдтэй парн. хэрэгл.